Są one najcenniejszym skarbem rodziny ludzkiej, który zarazem jest kruchy i delikatny. Dlatego nieustannie trzeba wsłuchiwać się uważnie we wszystkie ich słuszne potrzeby i pragnienia. W szczególności nikt nie może milczeć ani pozostawać obojętny, kiedy niewinne dzieci cierpią, są spychane na margines i rani się ich ludzką godność.

Przejmujący krzyk cierpienia dzieci opuszczonych i ofiar przemocy w licznych zakątkach ziemi musi przynaglać instytucje publiczne, stowarzyszenia prywatne i wszystkich ludzi dobrej woli do uświadomienia sobie na nowo, że wszyscy mamy obowiązek chronić te kruche istoty, bronić ich i wychowywać z szacunkiem i miłością.

Jan Paweł II