Święty Jan Paweł II podczas czuwania adwentowego w 1998 r. powiedział: „Maryja potrafiła najlepiej ze wszystkich - z czułością oczekiwać przyjścia Mesjasza. Ona towarzyszy nam i wskazuje, jak naszą wędrówkę ku Świętej Nocy Betlejemskiej uczynić żywą i owocną. W ciągu tych tygodni razem z Nią trwamy na modlitwie i prowadzeni przez Jej jaśniejącą gwiazdę wchodzimy na duchową drogę, która pozwoli nam głębiej przeżywać Misterium Wcielenia”.

Cześć oddawana Matce Najświętszej jest mocno zakorzeniona w tradycji biblijnej i posiada – co postulował papież Paweł VI w Encyklice „Marialis cultus” – silny rys chrystocentryczny, trynitarny i eklezjalny.

Tradycja przekazuje nam wiele form kultu maryjnego. Obok często podejmowanych rozważań tajemnic Różańca św., śpiewu Godzinek o Niepokalanym Poczęciu Matki Bożej, czy Litanii do NMP znane jest również inne nabożeństwo. To Akatyst ku czci Bogurodzicy. Jest on modlitewnym śpiewem trzygłosowym, przeplatanym partiami solowymi, w którym uczestnicy nabożeństwa zwracają się bezpośrednio do Maryi, witając ją i zapraszając do swojego życia. Modlitwa ta opowiada śpiewem kolejne wydarzenia z życia Maryi, ale także wylicza jej cnoty i zasługi względem każdego z nas.

Akatyst (z gr. 'nie siedząc, stojąc') jest pełną szacunku rozmową z Niepokalaną. To wydarzenie liturgiczne, które przemawia również do naszych zmysłów: widzimy ikonę Maryi, czujemy zapach kadzidła, słyszymy szlachetną harmonię dźwięków, doświadczamy wspólnoty ludzi wokół nas.

Akatyst składa się z dwóch części:

- pierwszej, przedstawiającej historie z życia Maryi od Zwiastowania do Ofiarowania Jezusa w Świątyni,

- drugiej teologicznej, rozważającej boską i ludzką naturę Chrystusa i dziewictwo Maryi.