Papież zwrócił uwagę na dyskrecję, z jaką postępuje w tym wypadku Jezus. Nie chce robić wrażenia na tłumie, nie zabiega o rozgłos, zależy Mu jedynie na dobru innych. W ten sposób uczy nas, byśmy czyniąc dobro, nie robili tego na pokaz – mówił Papież. Franciszek zauważył, że tłum prosi Jezusa, by po prostu nałożył na chorego ręce. Jezus się do tego nie ogranicza. Wykonuje szereg gestów.

“Jezus wziął głuchoniemego na bok, włożył palce w jego uszy, a śliną dotknął języka tego człowieka. Ten gest odsyła do Wcielenia - mówił Ojciec Święty. - Syn Boży jest człowiekiem w pełni osadzonym w ludzkiej rzeczywistości, dlatego może zrozumieć trudne położenie innego człowieka i posługuje się gestem, w którym zaangażowane jest całe Jego człowieczeństwo. Jednocześnie Jezus chce dać do zrozumienia, że cud dokonuje się dzięki Jego zjednoczeniu z Ojcem; dlatego spojrzał w niebo. Potem westchnął i wypowiedział decydujące słowo: «Effatà», co oznacza «otwórz się» . I natychmiast człowiek został uzdrowiony: jego uszy otwarły się, jego język się rozwiązał. Uzdrowienie było dla niego otwarciem się na innych i na świat”.

Franciszek zauważył, że gest ten wskazuje na potrzebę uzdrowienia, które powinno się dokonać również w nas. Chodzi tu o uzdrowienie z lęku, który prowadzi nas do spychania na margines ludzi chorych, cierpiących, niepełnosprawnych. Kierujemy się przy tym fałszywą litością. Chcemy ich usunąć jako problem. Pozostajemy głusi i niemi w obliczu cierpienia ludzi dotkniętych chorobą, trwogą czy trudnościami.

“Jezus objawił nam tajemnicę cudu, który możemy dokonać także i my, stając się protagonistami «Effatà», tego słowa «otwórz się», którym przywrócił głuchoniememu mowę i słuch - powiedział Ojciec Święty. - Chodzi tu o otwarcie się na potrzeby naszych braci cierpiących i potrzebujących pomocy, wyzbywając się egoizmu i zamknięcia serca. Jezus przyszedł właśnie po to, aby otworzyć serce, czyli to, co w osobie najgłębsze, aby je wyzwolić, aby uczynić nas zdolnymi do przeżywania w pełni naszej relacji z Bogiem i z innymi ludźmi. Stał się człowiekiem, aby człowiek, wewnętrznie ogłuszony i oniemiały przez grzech, mógł usłyszeć głos Boga, głos Miłości, który przemawia do jego serca, a tym samym nauczył się sam mówić językiem miłości, przekładając go na gesty wielkoduszności i daru z siebie”.