Podczas spaceru ulicami dawnego getta przewodnicy: Artur Franczak i Łukasz Połomski opowiadali o życiu i tragediach rozgrywających się w obrębie murów, gdzie na niewielkiej przestrzeni, w pogarszających się warunkach, nieustającym głodzie, nieustannym zagrożeniu życia i zwiększającej się liczbie egzekucji, stłoczono ok. 16 tys. osób.

Przy „płaczącej skale” uczestnicy spotkania wspominali dramatyczne wydarzenia, które rozgrywały się w obrębie murów getta, modlili się w intencji ofiar i zapalili znicze.

“Są takie wydarzenia i takie chwile, kiedy w zasadzie powinno się milczeć. Bo co można powiedzieć, kiedy się myśli o 16 tysiącach ludzi, którzy zostali wywiezieni do obozów zagłady i tam zamordowani. Co można powiedzieć, gdy wyobrazimy sobie tych, którzy mieli swoje marzenia, plany, poglądy, swoje życie osobiste i zawodowe… a musieli pójść na śmierć całymi rodzinami. W takim dniu chciałoby się milczeć, z drugiej strony nie można… Trzeba o tym mówić, by zachować o nich pamięć…” – mówił Leszek Zegzda z zarządu województwa.

Sądeckie getto powstało w 1940 roku na obszarze dawnej dzielnicy żydowskiej na Starym Mieście oraz na terenie dzielnicy Piekło. Na niewielkiej przestrzeni w dramatycznych warunkach żyło ok. 16 tys. osób. 23 sierpnia 1942 r. rozpoczęła się jego likwidacja. Niemcy wysłali do Bełżca pierwszą grupę sądeckich Żydów, którzy zostali tam zamordowani. W wyniku zbrodni nazistów Nowy Sącz utracił jedną trzecią swoich mieszkańców.