Bł. Czesław urodził się około 1180 r. w Kamieniu Opolskim. Zmarł 15 lipca 1242 r. we Wrocławiu. Był krewnym św. Jacka. Zajmował stanowisko kustosza kolegiaty sandomierskiej. Jako kapłan diecezjalny w 1220 wstąpił do zakonu ojców dominikanów. Habit otrzymał z rąk samego św. Dominika. Po założeniu klasztoru w Pradze w 1225 r. udał się do Wrocławia. Dominikanie otrzymali wówczas parafialny kościół św. Wojciecha, w którym Czesław pozostał jako przeor do 1231 r., kiedy to został przez kapitułę wybrany na prowincjała.

Jako prowincjał brał udział w kapitule generalnej w Bolonii i w kanonizacji św. Dominika w Rzymie w 1234 r. Po złożeniu urzędu pozostał nadal przeorem w klasztorze wrocławskim, aż do swojej śmierci. Panuje powszechne przekonanie, że bł. Czesław swoją modlitwą uratował w 1241 r. Wrocław od najazdu Tatarów i całkowitego zniszczenia. W 1963 r. ogłoszony został patronem Wrocławia.