Urodził się 13 kwietnia 1871 roku we wsi Lugine koło Mariampola na Litwie. Gdy był jeszcze małym dzieckiem, jego rodzice zmarli, był więc wychowywany przez swojego brata Jana. W młodości zachorował na gruźlicę kości, z chorobą tą zmagał się do końca życia.

W 1891 roku wstąpił do seminarium duchownego w Kielcach. Gdy władze carskie zamknęły seminarium, kontynuował naukę w Warszawie, a następnie w Petersburgu. Święcenia kapłańskie przyjął 31 grudnia 1898 roku. Rok później ukończył teologię na Akademii Petersburskiej, natomiast doktorat uzyskał na uniwersytecie we Fryburgu Szwajcarskim.

Wrócił do Kielc, gdzie rozpoczął pracę jako profesor seminarium. Opuścił je na skutek choroby i przeniósł się do Warszawy. Tam rozpoczął działalność społeczną, zakładając m.in. Stowarzyszenie Robotników Katolickich oraz gimnazjum na Bielanach. Jerzy powziął także zamiar odnowienia i zreformowania zakonu marianów. 29 sierpnia 1909 roku złożył śluby zakonne na ręce ostatniego żyjącego marianina, ojca Wincentego Senkusa. Rok później ułożył nowe konstytucje dla zakonu.

Nowa reguła została potwierdzona przez papieża Piusa X. Pierwszy nowicjat odnowionej wspólnoty powstał w Petersburgu, drugi we Fryburgu Szwajcarskim, w Chicago powstał dom zakonny, a podczas I wojny światowej dom na Bielanach pod Warszawą. Jerzy Matulewicz był generałem zakonu od 1911.

Ojciec Jerzy powołał także Zgromadzenie Sióstr Ubogich Niepokalanego Poczęcia NMP, Zgromadzenie Sióstr Służebnic Jezusa w Eucharystii oraz wspierał zgromadzenia założone przez bł. o. Honorata Koźmińskiego.

W 1918 roku został mianowany przez Benedykta XV biskupem wileńskim. Chcąc poświęcić się kierowaniu zakonem, poprosił o zwolnienie z obowiązków biskupa. Zgodę uzyskał w sierpniu 1925 roku. W tym samym roku został mianowany wizytatorem apostolskim na Litwie. 

Ojciec Jerzy umarł nagle po nieudanej operacji 27 stycznia 1927 roku. Został beatyfikowany przez Jana Pawła II w 1987 roku podczas uroczystości z okazji 600-lecia Chrztu Litwy.