„Miesiąc od tego kataklizmu ziemia nadal się trzęsie. Wciąż do wielu miejsc nie ma przejezdnych dróg, trudno dotrzeć z choćby najmniejszym wsparciem. Szczególnie wioski na zboczach górskich odcięte są od jakiejkolwiek pomocy. Nie tylko my jako Caritas napotykamy na te trudności, ale także inne organizacje humanitarne oraz rządowe – mówi ks. Perumana. - Nikt nie był przygotowany na aż tak ogromny kataklizm. Nasze lotnisko jest małe i nie może przyjmować wielu samolotów, spora część pomocy musi więc docierać drogą lądową z Indii lub Chin. Proces odbudowy będzie długi; myślę, że chodzi tu o co najmniej trzy lata. Nepalczycy będą potrzebowali długofalowego wsparcia. W naszym kraju zniszczona została przecież połowa wszystkich domów i wiele szpitali. Kataklizm zmiótł liczne szkoły. To, gdzie prowadzić dalszą naukę, jest obecnie poważnym i bardzo pilnym problemem”.