Najważniejsze przesłanie: „Podróż śladami Mojżesza była pierwszym etapem Pielgrzymki Jubileuszowej (…) odbytej przez Jana Pawła II dla uczczenia dwutysięcznej rocznicy narodzin Jezusa Chrystusa”. Kulminacyjnym punktem pielgrzymki była modlitwa Jana Pawła II w „kaplicy płonącego krzewu” w klasztorze św. Katarzyny na Górze Synaj. Po niej papież przewodniczył Liturgii Słowa, podczas której m. in. mówił: „Dzisiaj Biskup Rzymu z wielką radością i głębokim wzruszeniem przybywa jako pielgrzym na Synaj, ‘przyciągnięty” przez tę świętą górę, wznoszącą się niczym wyniosły pomnik Bożego objawienia, które tutaj się dokonało. Tutaj Bóg objawił swoje imię! Tutaj nadał swoje Prawo, Dziesięcioro Przykazań Przymierza! (…) Dziesięcioro Przykazań to nie wymysł tyrańskiego Władcy, narzucony nam arbitralnie. Przykazania zostały wyryte w kamieniu, ale przede wszystkim zostały zapisane w ludzkim sercu jako uniwersalne prawo moralne, zachowujące moc w każdym czasie i miejscu. Dzisiaj tak jak zawsze Dziesięć Słów Prawa to jedyny autentyczny fundament życia jednostek, społeczeństw i narodów. Dzisiaj tak jak zawsze jest to jedyna przyszłość ludzkiej rodziny. Przykazania chronią człowieka przed niszczącą siłą egoizmu, nienawiści i fałszu. Demaskują wszystkie fałszywe bóstwa, które go zniewalają: miłość własną, która odrzuca Boga, żądzę władzy i przyjemności, która niszczy porządek sprawiedliwości, poniża ludzką godność nas samych i naszego bliźniego. (…) Zachowywać przykazania znaczy być wiernym Bogu, ale także być wiernym nam samym, naszej prawdziwej naturze i naszym najgłębszym dążeniom. (…) Objawiając się na górze i przekazując swoje Prawo, Bóg objawił człowieka samemu człowiekowi. Synaj wznosi się w samym sercu prawdy o człowieku i o jego przeznaczeniu. Poszukując tej prawdy, mnisi z tego klasztoru rozbili swój namiot w cieniu Synaju. Klasztor Przemienienia i św. Katarzyny nosi na sobie liczne znamiona czasu i burzliwych dziejów człowieka, ale trwa niezłomnie jako świadek Bożej miłości i mądrości. Przez stulecia mnisi wywodzący się z wszystkich chrześcijańskich tradycji żyli i modlili się wspólnie w tym klasztorze, słuchając Słowa, w którym mieszka pełnia mądrości i miłości Ojca. (…) Na przestrzeni wieków klasztor ten był niezwykłym miejscem spotkania osób należących do różnych Kościołów, tradycji i kultur. Modlę się, aby w nowym tysiącleciu klasztor św. Katarzyny stanowił świetlistą pochodnię, która wzywa Kościoły do głębszego poznawania się nawzajem i do odkrywania, jak ważne jest w oczach Boga to, co jednoczy nas z Chrystusem”. (Opracowane na podstawie polskiego wydania L’Osservatore Romano 4 (222) 2000, s. 5 – 20) źródło: www.janpawel2.pl