I. Środa Popielcowa: Bazylika Św. Sabiny

Wielki Post, czas nieustępliwie twardego stąpania po ziemi, to dobra pora, by sobie to wszystko przypomnieć. Wielkopostna pielgrzymka zaczyna się od posypania głowy popiołem (dobrze, jeśli jest go jak najwięcej) i od przypomnienia nam, że jesteśmy prochem i w proch się obrócimy. To twarde stąpanie po ziemi trwa przez sześć tygodni, aż pielgrzymka wchodzi ostatecznie w najwyższy możliwy realizm Triduum Paschalnego. Za cztery dni pielgrzymi szlak zaprowadzi nas na kamieniste judzkie pustkowie, gdzie w scenerii surowego krajobrazu rozegra się pierwszy wielkopostny dramat, starcie światłości i  ciemności, jakim jest kuszenie Jezusa. U  końca tych Czterdziestu Dni dramat ów osiągnie apogeum w Ukrzyżowaniu (którego pierwsze przedstawienie w sztuce znaleźć można w stacji dzisiejszego dnia). Po drodze spotkamy Jezusa cierpiącego pragnienie, smutek z  powodu śmierci Łazarza oraz wiele innych faktów wpisanych w naturę ludzkiej egzystencji, na które często nie potrafimy spojrzeć prosto i  uczciwie. Wielki Post to twarde stąpanie po ziemi: od początku do końca. Dzisiejszego dnia wspinaczka prowadzi nas na Awentyn, do bazyliki św. Sabiny. (...)

Bazylika św. Sabiny (Basilica di Santa Sabina) to urzeczywistnienie wizji doskonałej świątyni rzymskiego chrześcijaństwa. Wzniesiona na Awentynie w  latach 422–441, prześcignęła formą niezgrabne bazyliki poprzedniego stulecia, tworząc doskonałą synergię światła, przestrzeni i wystroju.(...)

W  lewym górnym rogu dostrzec można niewielki panel z najstarszym znanym nam przedstawieniem Chrystusa między dwoma łotrami. Jezus, większy od dwóch pozostałych postaci, ukazany jest na tle krzyża, z uniesionymi w górę rękoma, głosząc w tym jednym wizerunku zarówno swoją śmierć, jak i zmartwychwstanie. Kościół stacyjny Środy Popielcowej wskazuje zatem pielgrzymom na kres wielkopostnej wędrówki, jaką jest Triduum Paschalne.