Wchodzimy w nowy okres życia Kościoła, okres Adwentu. Jest to czas wielkiego oczekiwania na Chrystusa, na Jego narodzenie, na Jego wejście do naszego codziennego życia. W czasie Adwentu powinna dominować radosna nadzieja. Kościół bowiem przez liturgię tego okresu budzi w nas uczucia nadziei, tęsknoty i radosnego oczekiwania. Ważne jest jednak, aby wiedzieć, na co tak naprawdę mamy oczekiwać.

Okres ten zaczyna się w niedzielę po uroczystości Chrystusa Króla, obejmuje cztery niedziele. Od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia akcentowany jest eschatologiczny charakter tego okresu, związany z życiem pośmiertnym, wiecznością. Nasze spojrzenie jest skierowane na powtórne przyjście Chrystusa i przygotowanie do spotkania z nim jako Sędzią. Druga część zaczyna się od 17 grudnia i kończy w Wigilię Narodzenia Pańskiego. Tutaj główny akcent liturgii jest położony na pierwsze, historyczne przyjście Chrystusa w Jego narodzeniu w Betlejem. Łączymy się z tymi wszystkimi pokoleniami ludzi z czasów starego testamentu, którzy przez wieki oczekiwali na przyjście Mesjasza. Punktem wspólnym wszystkich tekstów liturgii obydwu części są czytania z księgi proroka Izajasza. Obrazują one tęsknotę za wyczekiwanym Mesjaszem.
Jest to czas Boży, darowany ludziom, aby ich czas i ich dzieła otworzyły się na wymiar wieczności.

Jan Paweł II, Rozważanie przed modlitwą «Anioł Pański», 29 XI 1998