Wjeżdżając do Jerozolimy, Jezus wie jednak, że uniesienie rzeszy wprowadza Go w mysterium zbawienia. Wie, że idzie na śmierć i że nie otrzyma korony królewskiej, ale koronę cierniową.

Czytania dzisiejszej liturgii noszą piętno cierpienia Mesjasza, a swój punkt kulminacyjny znajdują w opisie męki Chrystusa według ewangelisty Łukasza. O tej nieopisanej tajemnicy cierpienia mówi prorok Izajasz — uważany niejako za ewangelistę Starego Testamentu, a także odśpiewany przed chwilą psalm responsoryjny i refren: «Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?». Męki Chrystusa dotyka wreszcie List św. Pawła Apostoła do Filipian, wprowadzając antyfonę, która będzie nam towarzyszyła w ciągu Triduum Sacrum: «Dla nas Chrystus stał się posłuszny aż do śmierci, a była to śmierć krzyżowa» (por. 2, 8). W Wigilię Paschalną dodamy do niej słowa: «Dlatego też Bóg wywyższył Go nad wszystko i dał Mu imię, które jest ponad wszelkie imię» (por. Flp 2, 9).

Kościół co dzień wspomina w liturgii eucharystycznej mękę, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa: «Głosimy śmierć Twoją Panie Jezu — mówią wierni po konsekracji — wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale».

Od kilkunastu już lat w Niedzielę Palmową obchodzony jest Światowy Dzień Młodzieży. Fakt, że Kościół zwraca szczególną uwagę na młodzież właśnie w tym dniu, ma swoją szczególną wymowę: nie tylko dlatego, że przed dwoma tysiącami lat, gdy Chrystus wjeżdżał triumfalnie do Jerozolimy, witali go radośnie ludzie młodzi — pueri Hebraeorum, ale także dlatego, że po tych dwudziestu wiekach młodzi, wiedzeni trafną intuicją i wrażliwością, odkrywają w liturgii Niedzieli Palmowej przesłanie szczególnie do nich zaadresowane.

Jan Paweł II, Niedziela Palmowa, 1998 r.