W swej homilii kardynał podkreślił, że zmartwychwstanie odbyło się w ciszy, otoczone ciemnością nocy, dlatego to, co przekazują nam Ewangelie, to są reakcje świadków pustego grobu. I najpierw ogromne zdziwienie Marii Magdaleny i jej przeświadczenie, że ciało Mistrza zostało zabrane. Pobiegła zdać o tym relację Apostołom. - Widzimy więc, że Maria Magdalena nie dopuszcza myśli o tym, że Ukrzyżowany mógł sam opuścić grób. Nie mieściło się to w żadnym prawie natury i w żadnej ludzkiej logice. W tym sensie możemy zrozumieć reakcję Marii Magdaleny i wniosek, jaki wyciągnęła: ktoś zabrał Pana z grobu. Przecież umarli sami nie wstają. 

Następnie reakcje Piotra i Jana, którzy pogrążeni w smutku po śmierci Jezusa słyszą oszałamiającą wieść. I oni również biegną do grobu. - Tego poranka wszyscy zaczynają biegać, bo zaczyna się coś nowego, wielkiego, o niewyobrażalnych konsekwencjach - mówił kardynał.

Następnie podkreślił, że i my dzisiaj jesteśmy odbiorcami tej wspaniałej wiadomości o zmartwychwstaniu Chrystusa i trzeba za to dziękować Bogu. - Dziś, w uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, pragniemy w sposób szczególny podziękować Bogu za to, że prawda o tym największym wydarzeniu w dziejach świata i człowieka dotarła również do nas, kształtując nasze spojrzenie na najważniejsze sprawy naszego życia, naszej teraźniejszości i ostatecznej przyszłości. Ta prawda dociera do nas w Kościele i dzięki Kościołowi, którego podstawową misją jest głosić Jezusa Chrystusa, ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, jedynego Zbawiciela świata. (...) Życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa to centralne wydarzenie w dziejach świata, które trwa i ma wpływ na życie i wieczność każdego człowieka.

Kardynał wytłumaczył także, co znaczy „szukać tego co w górze", o czym słyszeliśmy w Liście św. Pawła. - Szukać i dążyć do tego, co w górze, to nie znaczy marzyć, mieć głowę w obłokach. Szukać i dążyć do tego, co w górze, to znaczy żyć wartościami duchowymi, jakie odsłonił przed nami Chrystus. Szukać i dążyć do tego, co w górze, to znaczy żyć wiarą, nadzieją i miłością, której najgłębszym źródłem jest Serce Boga. Powinniśmy stąpać po ziemi, bo jest ona rzeczywistością, w której pielgrzymujemy do wieczności. Ale naszą ostateczną przystanią i domem jest niebo, Boże królestwo życia i miłości.

Kard. Dziwisz przypomniał także, że św. Jan Paweł II odszedł do domu Ojca w oktawie Zmartwychwstania Pańskiego. - Dziś modlimy się do św. Jana Pawła II i prosimy go, by nadal towarzyszył ludowi Bożemu na jego drogach do wieczności, otwierającej się przed nami dzięki zbawczej śmierci i zmartwychwstaniu naszego Pana.