W Nikozji sekretarze generalni potwierdzili swoje zaangażowanie w promowanie kultury spotkania w Kościele, w stosunkach ekumenicznych i na całym świecie. Wymaga to współczucia i gotowości do pomocy innym, a także wolności bycia sobą. Prawdziwe spotkania mają wymiar wertykalny z Bogiem i wymiar poziomy z naszymi braćmi, i dlatego Kościół, zaangażowany w dawanie nadziei kontynentowi, wychodzi na spotkanie z innymi, aby głosić Ewangelię Jezusa, która niesie ze sobą prawdziwą sprawiedliwość i pokój dla świata.

Maronicki arcybiskup Cypru Youssef Soueif, który był gospodarzem spotkania, przedstawił refleksję na temat „pokarmu duchowego, którego potrzebuje Europa”. W swojej refleksji nad Europą i jej najgłębszymi potrzebami arcybiskup maronicki skupił się na trzech kluczowych słowach, które są również trzema kategoriami teologicznymi: Oekonomia zbawienia (obecność i działanie Boga w historii), Koinonia (komunia) i Diakonia (służba). Troska o „człowieczeństwo” we wszystkich jego wymiarach jest charyzmatem i darem, który może zaoferować Kościół w Europie. Chrześcijanie nie mogą oddzielić relacji z Bogiem i służby dla swoich braci.

„Europa zdaje się zapominać, o czynnej obecności Boga w historii zbawienia. Brakuje nam nadziei, co przejawia się w tym, że jesteśmy smutni, przygnębieni, rozdrażnieni, nie potrafimy otworzyć na się na siebie i na różnorodność, w której wciąż obecny jest Bóg” – ocenił bp Artur G. Miziński, sekretarz generalny Episkopatu. „Miłość, wspólnota, postawa służby – pasterze Kościoła muszą wciąż o tym pamiętać i do tego powracać” – podkreślił.

Bp Miziński zauważył też, że kultura spotkania i dialogu ma dokonywać się zarówno wewnątrz Kościołów, jak i w jego relacji do świata zewnętrznego, także politycznego. Przypomniał, że polski Episkopat w różnych dokumentach wielokrotnie zwracał uwagę na znaczenie kultury dialogu: politycznego, społecznego, międzyludzkiego.

Podczas spotkania głos zabrali również przedstawiciele europejskich sieci kościelnych – Comece, Caritas Europe oraz Justice and Peace – którzy zreferowali swoje doświadczenia z pracy w środowiskach polityki, kultury i osób najuboższych. Z ich relacji wynika, że ich misja może stać się świadkiem nadziei tylko wtedy, gdy opiera się na doświadczeniu przeżywanej wiary.