Na samym początku listu pasterskiego znajdujemy odwołanie do czytania z Księgi proroka Izajasza, a mianowicie do skargi proroka skierowanej ku Bogu: „Czemu, o Panie, dozwalasz nam błądzić z dala od Twoich dróg, tak iż serca nasze stają się nieczułe na bojaźń przed Tobą?".

„Poczucie błądzenia było u Izraelitów wtedy tak głębokie, że wydawało im się, iż w obliczu swych grzechów i wiarołomstw zostali niejako wydani w ich moc. Nigdzie nie widzieli ratunku dla siebie. Dlatego też Izajasz mówił z bólem dalej: „Nikt nie wzywał Twojego imienia, nikt się nie zbudził, by się chwycić Ciebie". Jednakże, wznosząc się ponad te przejmujące skargi, prorok Izajasz wyrażał nadzieję, że kiedyś ta przepaść między Bogiem a grzesznymi ludźmi zostanie zasypana i że dokona się to dzięki Jego miłości do ludzi" - wyjaśnia metropolita krakowski.

Dodaje, że to rzeczywiście nastąpiło i stąd słowa św. Pawła do mieszkających w Koryncie chrześcijan: „Nie doznajecie tedy braku żadnej łaski, oczekując objawienia się Pana naszego Jezusa Chrystusa. On też będzie umacniał was do końca, abyście byli bez zarzutu w dzień Pana naszego, Jezusa Chrystusa".

Zdaniem arcybiskupa, ta radykalna przemiana w losie ludzi wierzących w Boga dokonała się mocą działającego w nich Ducha Świętego. „Widać to dobitnie w dziejach tych postaci, które zazwyczaj przywołujemy na pamięć podczas każdego przeżywanego przez Kościół liturgicznego okresu Adwentu: w życiu Maryi i Józefa, Elżbiety i Zachariasza. Wszyscy oni pozwolili napełniać się Duchem Świętym, pod wpływem którego: Elżbieta błogosławiła Maryję za Jej wiarę; Zachariasz prorokował, zapowiadając przyszłe dokonania Jana Chrzciciela jako tego, który będzie przygotowywał drogę dla Pana; Maryja śpiewała Bogu swoje Magnificat (...); Józef zgadzał się na niełatwą dla siebie wolę Najwyższego" - wymienia.

Zaznacza też, że to właśnie mocą Ducha Świętego Maryja poczęła Jezusa, co Jan Paweł II w encyklice „Dominum et vivificantem" nazwał „największym dziełem, jakiego dokonał Duch Święty w dziejach stworzenia i w dziejach zbawienia".

Metropolita krakowski przekonuje też, że dzięki ludziom otwartym na działanie Ducha Świętego rodził się Kościół. Przypomina również, że Zmartwychwstały Chrystus tuż przed swoim Wniebowstąpieniem zapowiedział Apostołom zstąpienie na nich Ducha Świętego, mówiąc: „Otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jeruzalem i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi".

„To właśnie dokonało się w Wieczerniku w dzień Pięćdziesiątnicy. Od tej chwili dzięki asystencji Ducha Świętego Kościół od prawie dwóch tysięcy już lat prowadzi dzieło zbawienia ludzkości, doświadczając na co dzień tego, co powiedział Pan Jezus, żegnając się z Apostołami: «A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata»" - tłumaczy abp Jędraszewski.

W swoim liście przypomina wiernym także o tym, że wraz z Niedzielą Adwentu Kościół katolicki w Polsce rozpoczyna pierwszy rok realizacji programu duszpasterskiego na lata 2017 - 2019, pod hasłem „Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym".

„Chodzi w nim przede wszystkim o to, aby ponowne odkryć obecność Ducha Świętego, który - jako Tchnienie miłości Ojca i Syna - został posłany do Chrystusowego Kościoła. Działa On w nim «zarówno na sposób sakramentalny, zwłaszcza poprzez chrzest i bierzmowanie, jak i za pośrednictwem licznych charyzmatów, zadań i posług przez Niego wzbudzanych dla dobra Kościoła»" - czytamy w liście.

Jak przekonuje metropolita, to szczególne związanie Ducha Świętego z życiem Kościoła skłoniło św. Augustyna do stwierdzenia, że „ile ktoś miłuje Kościół, tyle ma Ducha Świętego". Zdaniem arcybiskupa, to zdanie oddaje istotę więzi, jaka zachodzi między Duchem Świętym a Kościołem, czyli każdym ochrzczonym należącym do wspólnoty Ludu Bożego.

Następnie metropolita zaznacza, że zgodnie z programem duszpasterskim, w najbliższym czasie wierni pogłębiać będą refleksję nad sakramentem bierzmowania i jego skutkami. „Jest to o tyle ważne, że niemal codziennie możemy przekonać się o tym, jak wiele osób, które już przyjęło sakrament bierzmowania, nie zdaje sobie sprawy z obowiązków, jakie zaciągnęły one na siebie wraz z tym sakramentem. Co więcej, błądząc na drogach swojego życia na podobieństwo owych ludzi, o których mówił prorok Izajasz, brakuje im żywego przekonania o synostwie Bożym, poświadczanym przez Ducha Świętego w ich sercach" - ocenia.

W dalszej części swojego listu arcybiskup za Katechizmem Kościoła Katolickiego powtarza, że to właśnie Duch Święty „przez swoją łaskę wzbudza naszą wiarę i udziela nowego życia, które polega na tym, abyśmy znali «jedynego prawdziwego Boga oraz Tego, którego posłał, Jezusa Chrystusa»".

„Najważniejszym skutkiem bierzmowania jest pełne wylanie Ducha Świętego na ochrzczonego, tak jak został On udzielony Apostołom w dniu Pięćdziesiątnicy. Duch Święty, sam będąc Darem Zmartwychwstałego Chrystusa, przynosi ze sobą dary, udzielając każdemu jak chce" - naucza arcybiskup.

Zauważa też, że w Katechizmie Kościoła Katolickiego wierni mogą znaleźć skutki związane ze wzrostem i pogłębieniem łaski przyjętego wcześniej chrztu. Są to: głębsze zakorzenienie w godności synostwa Bożego; mocniejsze zjednoczenie z Chrystusem; pomnożenie darów Ducha Świętego; udoskonalenie związku ochrzczonych z Kościołem; udzielenie bierzmowanym „specjalnej mocy Ducha Świętego", aby słowem i czynem krzewili wiarę i bronili jej jako odważni świadkowie Chrystusa, trwając przy Jego krzyżu.

Nawiązując na koniec do Ewangelii według św. Marka arcybiskup przekonuje, że Chrystus wzywa wiernych do postawy czuwania. „To czuwanie odnosi się także do ciągłego zatroskania o dary Ducha Świętego, które otrzymaliśmy podczas bierzmowania. Nie wolno nam o nich zapominać, czy - tym bardziej - ich zatracić. Zostały one nam dane jako skarb, który musimy w sobie pomnażać, aby obdarzać nim innych, i w ten sposób przyczyniać się do wzrostu świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła" - zachęca.

Metropolita swój list zakończył życzeniami dla wiernych na czas czuwania, jakim jest każdy liturgiczny Adwent. Wyraził nadzieję, że będą - na wzór Maryi, a także na wzór św. Józefa Jej Oblubieńca oraz na wzór Zachariasza i św. Elżbiety - wsłuchiwali się w natchnienia Ducha Świętego i czerpali z Jego głosu łaskę pokoju.