Przytoczone słowa św. Piotra z Dziejów Apostolskich, a także to, co ich autor wspomina dwa wersy wcześniej, czyli uzdrowienie chorego człowieka przez Piotra i Jana "w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka" przypominają nam prawdę o ogromnej wadze imienia Syna Bożego i wielką moc związaną z jego wypowiadaniem. Warto sobie to dzisiaj uświadomić, gdy nierzadko jest ono (w połączeniu jeszcze z imieniem Matki Bożej) stosowane w chwilach np. zdenerwowania.

W Janowym opisie Męki Pańskiej jest fragment, który może nam umknąć, gdy słyszymy czy czytamy go po raz kolejny. Gdy do Ogrójca przyszedł Judasz z rzymskimi żołnierzami szukającymi Jezusa z Nazaretu, ten im odpowiedział: "Ja jestem", oni zaś na te słowa - jak pisze ewangelista - "cofnęli się i upadli na ziemię" (J 18, 6). Cóż takiego skłoniło do takiego aż czynu całą rzymską kohortę oraz strażników od arcykapłanów i faryzeuszów? Wydawać by się mogło, że Jezus jedynie potwierdził swą obecność. Jednak On nieprzypadkowo wypowiada akurat te dwa słowa. Są one bowiem potwierdzeniem Jego boskiego majestatu - Jezus nawiązuje do objawienia Imienia Bożego na górze Horeb, gdzie Bóg na prośbę Mojżesza ujawnił Swe Imię.

Ci, którzy przyszli pojmać Jezusa doświadczyli więc takiej Bożej obecności, jaka była też udziałem Mojżesza. Doświadczyli mocy Bożego Imienia zgodnie z tym, co napisał też św. Paweł. W słynnym hymnie o kenozie, czyli uniżeniu Chrystusa, który Apostoł Narodów umieścił w liście do Filipian czytamy:
"Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył
i darował Mu imię
ponad wszelkie imię,
aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano
istot niebieskich i ziemskich i podziemnych.
I aby wszelki język wyznał,
że Jezus Chrystus jest PANEM - 
ku chwale Boga Ojca".

Nie jest to zatem metafora czy poetyckie uchwycenie tematu. Jezus naprawdę jest Panem, a Jego święte Imię ma wielką moc. I nie wahajmy się jej używać.

PS. Dziękuję Marcinowi Jakimowiczowi za inspirację.