Papieskie przesłanie niemal w całości poświęcone jest kwestiom społecznym. Jedyne bezpośrednie odniesienie do wiary pojawia się na zakończenie, kiedy Franciszek stwierdza, że uczestnicy kongresu „mają się uczyć coraz lepszych form wierności Słowu Bożemu, które przemawia do nas w historii, a także solidarności ze światem, w którym nie zostaliśmy powołani do wydawania sądów, lecz do wskazywania drogi, towarzyszenia, opatrywania ran i wspierania tego, co słabe”.

Na wstępie przesłania Papież odniósł się do faktu, że Kongres odbywa się w Sarajewie. Przypomniał, że jest to miasto, które doświadczyło okrucieństw wojny, a zarazem jest znane jako miasto mostów. W tym kontekście Ojciec Święty nawiązał do hasła obrad: „Krytyczna chwila dla budowania mostów: katolicka etyka teologiczna dzisiaj”. Przyznał, że temat ten jest związany z tym, co on sam często podkreśla, a mianowicie, że trzeba budować mosty, a nie mury. Papież wyraził nadzieję, że będzie się do tego przywiązywać coraz większą wagę.

Franciszek zauważył, że specjalną uwagę uczestnicy kongresu poświęcają wyzwaniu ekologicznemu. Robią tak, ponieważ niektóre aspekty tego wyzwania mogą doprowadzić do poważnego zachwiania równowagi, nie tylko w relacjach między człowiekiem i naturą, ale także w relacjach między pokoleniami i narodami. „Wyzwanie to nie jest jednym z wielu, lecz jest horyzontem rozumienia etyki ekologicznej, a zarazem etyki społecznej. Dlatego też – kontynuuje Papież – wasze odwołanie do tematu migrantów i uchodźców jest bardzo poważne i prowadzi do nawrócenia (metanoia), które dotyczy refleksji etyczno-katolickiej, zanim jeszcze stanie się inspiracją dla właściwych postaw duszpasterskich, a także dla odpowiedzialnych i świadomych praktyk politycznych”.

W tym to kontekście Franciszek wspomina o potrzebie nowego przywództwa. Z uznaniem odnosi się również do inicjatywy uczestników Kongresu, którzy chcą zintensyfikować współpracę i „utworzyć sieć ludzi z pięciu kontynentów, którzy na różne sposoby oddają się refleksji etycznej w kluczu teologicznym i starają się w niej znaleźć nowe i cenne zasoby”. Dzięki temu będzie można prowadzić właściwe analizy, a przede wszystkim zmobilizować siły do działania bardziej współczującego i wrażliwego na dramat człowieka, by mu towarzyszyć z miłosierną troską.