Papież tak mówił m.in. 6 czerwca 2015 r., podczas swej ubiegłorocznej podróży do Sarajewa, stolicy Bośni i Hercegowiny: „Dialog międzyreligijny stanowi tutaj, jak i na całym świecie, konieczny warunek pokoju i dlatego jest obowiązkiem wszystkich ludzi wierzących (por. Evangelii gaudium, 250). W dialogu uznaje się i rozwija ducha wspólnoty, który jednoczy i pomaga krzewić wielkie wartości moralne, sprawiedliwość, wolność i pokój. Dialog jest szkołą człowieczeństwa i czynnikiem jedności, pomagającym budować społeczeństwo oparte na tolerancji i wzajemnym szacunku. Z tego powodu dialog międzyreligijny nie może ograniczać się do niewielu osób, tylko do zwierzchników wspólnot religijnych, ale powinien tak się poszerzać, by obejmował wszystkich wierzących, w różnych warstwach społeczeństwa obywatelskiego. Na szczególną uwagę zasługują ludzie młodzi, powołani do budowania przyszłości swej ojczyzny. Jednak warto zawsze pamiętać, że aby dialog był autentyczny i skuteczny, konieczna jest uformowana tożsamość: bez niej dialog jest bezużyteczny bądź wręcz szkodliwy”.

Ojciec Święty poleca nam też intencję ewangelizacyjną na każdy miesiąc. W styczniu mamy się modlić, „aby poprzez dialog i miłość braterską, dzięki łasce Ducha Świętego, zostały przezwyciężone podziały wśród chrześcijan”. Temat ten Franciszek podjął m.in. podczas swej podróży do Ziemi Świętej na nabożeństwie ekumenicznym w bazylice Grobu Pańskiego w Jerozolimie 25 maja 2014 r., pół wieku po braterskim uścisku papieża Pawła VI i prawosławnego patriarchy Atenagorasa.

„Istnieją jeszcze między nami, uczniami Jezusa, podziały. A jednak pięćdziesiąt lat po uścisku tych dwóch czcigodnych Ojców uznajemy z wdzięcznością, że dzięki impulsowi Ducha Świętego stało się możliwe uczynienie naprawdę ważnych kroków na drodze ku jedności. Mamy świadomość, że pozostaje jeszcze dalsza droga do przebycia. Jedna różnice nie powinny nas przerażać i powstrzymywać w drodze. Pragnę ponowić wyrażone już przez moich poprzedników pragnienie podtrzymywania dialogu ze wszystkimi naszymi braćmi i siostrami w Chrystusie, aby wypracować taką formę sprawowania posługi Biskupa Rzymu, która mogłaby być posługą miłości i komunii uznawaną przez wszystkich (por. Jan Paweł II, Ut unum sint, 95-96). Nie zapominajmy w modlitwie o wielu prześladowanych za wiarę w zmartwychwstałego Pana. Kiedy chrześcijanie różnych wyznań wspólnie cierpią i udzielają sobie wzajemnej pomocy z braterską miłością, urzeczywistnia się ekumenizm cierpienia, ekumenizm krwi, mający szczególną skuteczność nie tylko dla miejsc, w których do tego dochodzi, ale także dla całego Kościoła”.