Ojciec Święty kilkakrotnie podkreślił, że miłość Boga do człowieka jest przeobfita. Ale sam człowiek od tej wielkoduszności często ucieka, zwłaszcza gdy ma ofiarować komuś coś, co posiada. W tym kontekście Franciszek nawiązał do fragmentu listu św. Pawła do Rzymian z dzisiejszej liturgii. Zbawienie przyniesione przez Jezusa, które pokonało upadek Adama, jest wyrazem tego, co oznacza dawanie w obfitości. Zbawienie jest „przyjaźnią między nami a Nim” – zauważył Papież.

„Jak Bóg daje – w tym wypadku – przyjaźń, całe nasze zbawienie? Daje tak, jak mówi, że da nam, kiedy zrobimy coś dobrego: da nam miarą dobrą, ubitą, utrzęsioną i wypełnioną. A to daje nam myśleć o obfitości. I słowo «obfitość» powtórzone jest w tym fragmencie trzy razy. Bóg daje w obfitości do tego stopnia, że Paweł podsumowuje na koniec: «Gdzie się jednak wzmógł grzech, tam się jeszcze obficiej rozlała łaska». Obfituje ponad wszystko. I to jest miłość Boga – bez miary. On daje całego siebie” – powiedział Papież.

To „bez miary” wyraża się także w oczekiwaniu ojca na powrót marnotrawnego syna. Codziennie wychodził on i wyglądał, czy syn nie zdecydował się wrócić. „Serce Boga nie jest zamknięte, jest zawsze otwarte. A kiedy my wracamy, jak ten syn, On nas obejmuje, całuje. To Bóg, który świętuje!” – powiedział Papież.

„Bóg nie jest Bogiem małostkowym. On nie zna małostkowości. On daje wszystko. Bóg nie jest Bogiem nieruchomym. On patrzy i czeka, czy się nawrócimy. On jest Bogiem, który wychodzi, wychodzi szukać, szukać każdego z nas. Ale czy to jest prawdą? On codziennie nas szuka, poszukuje nas. Tak uczynił, jak już powiedziałem, w przypowieści o zagubionej owcy czy o zagubionej monecie. Szuka. Zawsze tak jest” – powiedział Papież.

Papież przypomniał, że w niebie będzie większa radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż ze stu sprawiedliwych. A jednak mimo to, gdy posługujemy się naszymi ludzkimi standardami, nie jest nam łatwo zrozumieć, czym jest miłość Boga.

W tym kontekście Franciszek przypomniał pewną 84-letnią zakonnicę, która w jego dawnej diecezji nieustannie chodziła po szpitalu, by z radością i uśmiechem mówić chorym o Bożej miłości. „Ona miała dar rozumienia tej tajemnicy, tej wielkiej obfitości” – wskazał Ojciec Święty.

„To prawda, my zawsze mamy zwyczaj mierzenia sytuacji czy spraw naszą własną miarą. A nasze miarki są niewielkie. Dlatego powinniśmy prosić Ducha Świętego o łaskę zbliżenia się przynajmniej trochę do zrozumienia tej miłości, abyśmy pragnęli być objęci, ucałowani według tej miary bez granic” – powiedział Papież.