Paweł VI i abp Romero to emblematyczne postaci Kościoła XX w. Giovanni Battista Montini urodził się 1897 r. w Concesio w północnych Włoszech. W wieku 26 lat, trzy lata po święceniach podjął pracę w papieskiej dyplomacji. Przez pół roku był sekretarzem nuncjusza w Warszawie. Po powrocie do Watykanu pracował w Kurii Rzymskiej. W 1954 r. został arcybiskupem Mediolanu. Po śmierci Jana XXIII wybrano go na papieża. Dokończył obrady Soboru i zadbał o realizację jego nauczania w burzliwej posoborowej epoce.

Z kolei abp Romero to jeden z głównych punktów odniesienia dla Kościoła w Ameryce Łacińskiej, który w XX w. zmagał się z jednej strony z herezją teologii wyzwolenia, a z drugiej z realnym problemem biedy, wykluczenia i łamania praw człowieka przez antykomunistyczne junty. Abp Romero jako kapłan, biskup pomocniczy, a od 1977 r. arcybiskup San Salvador odważnie stawał po stronie biednych i w obronie uciśnionych, krytykując zarazem teologię wyzwolenia. Został zastrzelony w 1980 r. podczas odprawiania Mszy św. przecz członków tak zwanych Szwadronów Śmierci.

Jeden z ogłoszonych dziś dekretów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych dotyczy męczeństwa Anny Koleśarovej, Słowaczki, która zginęła w 1944 r. z rąk żołnierza Armii Czerwonej w obronie swej czystości.

Pozostałe dekrety dotyczą czterech cudów, trzech do kanonizacji i jednego do beatyfikacji, oraz heroiczności cnót pięciorga sług Bożych.