Antoni urodził się ok. 251 roku w Koma, w Egipcie, w zamożnej rodzinie chrześcijańskiej. W młodości otrzymał staranne wykształcenie religijne. Kiedy w  wieku ok. 20 lat stracił rodziców, odziedziczył ich majątek i poświęcił się prowadzeniu gospodarstwa oraz opiece nad młodszą siostrą.

Pewnego dnia wszedł do kościoła i usłyszał słowa Ewangelii: „Jeśli chcesz być doskonałym, idź, sprzedaj, co masz i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie” (Mt 19, 21). Kierując się usłyszanym wezwaniem rozdał cały majątek ubogim, siostrę oddał na wychowanie, a sam zamieszkał w grocie i rozpoczął życie pustelnika. Oddawał się modlitwie, lekturze Pisma Świętego oraz surowym postom. Ok. 275 roku przeniósł się na Pustynię Libijską, później do ruin fortecy Pispir. W późniejszych latach dwukrotnie odwiedził Aleksandrię.

W swoim życiu – zgodnie ze świadectwem przekazanym przez św. Atanazego, który spisał żywot pustelnika – miał doświadczyć wielu jawnych ataków szatana. Sława Antoniego sprowadziła do niego wielu ludzi szukających rad i pouczenia, z czasem zgromadziło się wokół niego wielu naśladowców. Zmarł w 356 r. w Górnej Tebaidzie.

W 561 roku cesarz Justynian I przeniósł jego relikwie do Aleksandrii, natomiast w czasie najazdu Arabów na Egipt (635 r.) zostały one przeniesione do Konstantynopola. W XII wieku krzyżowcy zabrali je stamtąd do Francji.

Historia  życia wielkiego pustelnika została przekazana przez św. Atanazego w „Żywocie św. Antoniego”. Zachował się także liczny zbiór apoftegmatów (krótkich sentencji i myśli) autorstwa Świętego Pustelnika.