Bruno urodził się w arystokratycznej rodzinie saskiego grafa w Kwerfurcie. Na dworze cesarza Ottona III pełnił funkcję kapelana i pozostawał w zażyłej przyjaźni z cesarzem. W 998 w Rzymie porzucił karierę dworską i prawdopodobnie wstąpił do zakonu benedyktynów w klasztorze na Awentynie. Zapewne wówczas otrzymał imię zakonne Bonifacy.

W 1001 zamieszkał w pustelni św. Romualda w Pereum koło Rawenny w Italii, gdzie poznał m.in. Benedykta i Jana – dwóch z Pięciu Braci Męczenników. Na życzenie Bolesława Chrobrego w 1001 roku grupa misjonarzy z Pereum udała się do Polski. Miał do nich dołączyć Brunon po uzyskaniu pozwolenia na działalność misyjną. De facto dotarł do Polski dopiero po ich męczeńskiej śmierci, którą opisał w „Żywocie Pięciu Braci Męczenników” – jest on, obok „Żywota św. Wojciecha”, pierwszorzędnym źródłem do dziejów wczesnośredniowiecznej Polski i Europy środkowej.

Zanim Bruno trafił do Polski ewangelizował Węgry a później plemiona Pieczyngów nad Dnieprem. W Polsce założył kościół św. Wawrzyńca w Łomży.

Wraz z 18 misjonarzami poniósł śmierć męczeńską 14 lutego lub 9 marca 1009 roku.