Ignacy (a dokładnie rzecz biorąc: Iñigo López de Oñaz y Loyola) urodził się w październiku 1491 roku na zamku Loyola, posiadłości swego ojca, w rodzinie baskijskiej. W wieku 16 lat podjął służbę w przybocznej gwardii wicekróla Nawarry, gdzie życie upływało na hazardowych grach oraz częstych pojedynkach. W 1521 roku, podczas wojny o Nawarrę między Francją a Hiszpanią, przebywał w Pampelunie, gdzie został ranny. Podczas długiej rekonwalescencji zaczął czytać m.in. żywoty świętych, co zapoczątkowało proces jego nawrócenia i rezygnację z dotychczasowego stylu życia.

Został pielgrzymem i pustelnikiem, a owocem jego przemyśleń stały się słynne Ćwiczenia duchowe – podstawa późniejszych ćwiczeń ignacjańskich. W 1523 roku wyruszył z pielgrzymką do Ziemi Świętej, a po powrocie do Hiszpanii studiował filozofię w Alkali i Salamance. Następnie trafił na paryską Sorbonę, gdzie spotkał m.in. Piotra Fabra, Franciszka Ksawerego i innych, którzy stali się zalążkiem przyszłego zakonu jezuitów. 15 sierpnia 1534 roku w Paryżu wspólnie złożyli śluby ubóstwa i czystości oraz podjęli zobowiązanie, że po uzyskaniu święceń kapłańskich udadzą się do Palestyny aby tam nawracać muzułmanów, a gdyby to było niemożliwe, to oddadzą się do dyspozycji Ojca Świętego.

By zachować jedność w grupie przyjaciół oddanych Panu, postanawiają założyć zakon. 27 września 1540 roku papież Paweł III, bullą Regimini Militantis Ecclesiae (O Kościele walczącym), zatwierdził Towarzystwo Jezusowe (jezuitów). Pierwszym generałem został Ignacy Loyola. Stanowisko to pełnił do dnia swojej śmierci, 31 lipca 1556. Za jego życia zakon liczył już ok. 1000 członków.

27 lipca 1609 roku papież Paweł V ogłosił Ignacego błogosławionym, a kanonizował go Grzegorz XV, 12 marca 1622 roku.

Św. Ignacy Loyola patronuje rekolekcjom, żołnierzom, matkom oczekujących potomstwa, rodzącym kobietom.