Jan żył na przełomie IV i V wieku. Pochodził z zamożnej rodziny. W wieku dwudziestu lat nawrócił się i wstąpił do stanu duchownego a później udał się także na pustynię, ale zbyt surowe życie ascetyczne nie służyło jego zdrowiu i musiał wrócić do rodzinnej Antiochii i do życia kapłańskiego.

Kiedy w Antiochii wybuchły antycesarskie rozruchy, które z kolei wywołały represje ze strony władzy, głos zabrał Jan wygłaszając słynne „Mowy wielkopostne”. Wstawiał się za ludem, ale równocześnie krytykował jego agresywne działania. Wpływał też na miejscowego biskupa, by ten interweniował u cesarza za swoim ludem. Cesarz ogłosił amnestię. Wierni z Antiochii byli bardzo wdzięczni Janowi i nadali mu przydomek Złotousty (Chryzostom).

Później jeszcze wielokrotnie okazał się wyśmienitym mówcą i wybitnym kaznodzieją, a jego słowa niekiedy budziły opór u słuchaczy. Krytykował przepych na dworach patriarszych i cesarskich, a troszczył się o zwykłych ludzi.

Św. Jan Chryzostom należy do czterech wielkich doktorów Kościoła wschodniego (obok św. Bazylego, św. Grzegorza z Nazjanzu i św. Cyryla Aleksandryjskiego). Na Wschodzie cieszy się tak wielkim kultem, że jego imię wspomina się w roku liturgicznym kilka razy. Papież Pius V ogłosił go doktorem Kościoła w 1568 r. Jest patronem kaznodziejów i studiujących teologię oraz orędownikiem w sytuacjach bez wyjścia.