Św. Wawrzyniec był najbliższym przyjacielem i towarzyszem papieża Sykstusa II. Pochodził z Hiszpanii i najprawdopodobniej należał do grona pierwszych ośmiu diakonów Kościoła rzymskiego. W czasie prześladowań cesarza Waleriana otrzymał rozkaz wydania majątku kościelnego. Ponieważ wszystkie pieniądze rozdał wcześniej ubogim przyprowadził ich samych mówiąc, że to oni są najcenniejszym skarbem Kościoła. To przesądziło o jego losie. Skazany na tortury, przypiekany ogniem na rozżarzonym, żelaznym ruszcie zmarł 10 sierpnia 258 r., modląc się o nawrócenie Rzymu. Jego odwaga i wiara zrobiła tak duże wrażenie na pogańskich senatorach, że przyjęli wiarę chrześcijańską i pochowali ciało umęczonego Wawrzyńca.

Św. Wawrzyniec był bardzo popularny w starożytności i w średniowieczu. Opiekował się bibliotekarzami, kucharzami, piekarzami, uczniami, studentami, ubogimi i strażakami. W ikonografii przedstawiany jest jako diakon w dalmatyce, z kratą, na której był męczony, także z Ewangelią i Krzyżem; jako rozdającego jałmużnę ubogim, z palmą męczeństwa.