Katarzyna Benincasa urodziła się 25 marca 1347 roku w Sienie. Już jako mała dziewczynka wyróżniała się pobożnością, W wieku 7 lat złożyła Bogu w ofierze swoje dziewictwo, a 5 lat później - wbrew woli rodziców - obcięła sobie włosy i zaczęła prowadzić życie pokutne.

W 1363 roku wstąpiła do Sióstr od Pokuty św. Dominika (tercjarek dominikańskich) w Sienie i prowadziła tam surowe życie. Wypełniały je modlitwa, pokuta, posty i posługiwanie trędowatym. W wieku 20 lat była już osobą w pełni ukształtowaną duchowo.

Miała już wówczas doświadczenia mistyczne. Jezus często nawiedzał Katarzynę sam lub ze swoją Matką. W 1367 roku Pan dokonał z nią mistycznych zaślubin, zostawiając jej jako znak obrączkę. Od tej pory Katarzyna stała się posłanką Chrystusa. W Jego imieniu przemawiała i pisała listy do najważniejszych osób w ówczesnej Europie, zarówno duchownych, jak i świeckich. Z tego powodu miała wielu wrogów. Wezwano ją nawet przed trybunał inkwizycji do Florencji. Sąd nie dopatrzył się jednak żadnej herezji ani błędu. 1 kwietnia 1375 roku Katarzyna otrzymała od Chrystusa stygmaty.

Była orędowniczką pokoju i mediatorem. Udała się nawet po papieża Grzegorza XI do Awinionu i nakłoniła go do powrotu do Wiecznego Miasta. Po jego śmierci kardynałowie wybrali arcybiskupa, który przyjął imię Urbana VI. Ten jednak zraził sobie kardynałów, dlatego część z nich zbuntowała się i wybrała antypapieża. Kościół został podzielony. Katarzyna robiła wszystko, aby jak najwięcej zwolenników skupić koło papieża Urbana VI. Na jego życzenie przybyła do Rzymu, by tam pracować dla dobra Kościoła.

Katarzyna ze Sieny zmarła 29 kwietnia 1380 roku w Rzymie, w wieku zaledwie 33 lat. Pozostawiła po sobie trzy dzieła: „Dialog o Bożej Opatrzności", „Listy" oraz „Modlitwy". Pius II kanonizował ją 26 czerwca 1461 roku, a 509 lat później Paweł VI ogłosił ją doktorem Kościoła. Św. Katarzyna jest patronką Rzymu i Włoch, a także współpatronką Europy.

Ciało św. Katarzyny spoczywa w kościele dominikanów Santa Maria sopra Minerva w Rzymie.