Perpetua i Felicyta żyły na przełomie II i III wieku niedaleko Kartaginy. Perpetua pochodziła z bogatej rodziny. Została katechumenką i zaczęła nawracać na chrześcijaństwo swoich bliskich: brata Saturusa oraz niewolników, wśród nich Felicytę. W 203 roku wszyscy zostali oskarżeni o wyznawanie chrześcijaństwa i pojmani.

Perpetua miała w tym czasie synka w wieku niemowlęcym, którego przynoszono jej do karmienia. Felicyta natomiast była wówczas w ciąży. W więzieniu urodziła córeczkę, którą zaadoptował jeden z chrześcijan. W więzieniu Perpetua i Felicyta otrzymały chrzest.

Po krótkim procesie zostały skazane na rozszarpanie przez zwierzęta. Na arenę wpuszczono dzikie zwierzęta, które dotkliwie poraniły kobiety, ale ich nie zabiły. Mieczami dobili ich gladiatorzy.

Męczeństwo Perpetuy i Felicyty szybko stało się sławne w całym Kościele. Ich imiona wymieniane są w Kanonie Rzymskim oraz w Litanii do Wszystkich Świętych.

O męczeństwie tych dwóch kobiet dowiadujemy się z pamiętnika Perpetuy oraz relacji naocznych świadków (Passio Perpetuae et Felicitatis).