Wydaje się, że obaj "dzisiejsi" święci to w chrześcijaństwie zachodnim postacie nieco zapomniane. Niesłusznie, bo zawdzięczamy im bardzo wiele, często nie zdając sobie z tego sprawy. Dla wielu chrześcijan oczywistym jest fakt, że wyznają każdej niedzieli wiarę w jednego Boga w Trzech Osobach, nie podejmując przy tym głębszej releksji nad tą trynitarną tajemnicą. A to w dużej mierze właśnie dzięki tym dwóm Ojcom Kościoła została utrwalone w Kościele nauczanie i wiara w Trójjedynego Boga.

Bazyli urodził się w Cezarei Kapadockiej ok. 330 roku w zamożnej rodzinie chrześcijańskiej. O pobożności jego najbliższych świadczy ciekawy fakt, że do grona świętych zostali również zaliczeni: babka Makryna, rodzice: Emelia i Bazyli, siostra Makryna oraz bracia biskupi: Grzegorz z Nyssy i Piotr z Sebasty. Bazyli otrzymał staranne wykształcenie z zakresu retoryki, filozofii i historii. W czasie ateńskich studiów poznał Grzegorza z Nazjanzu, z którym połączyła go serdeczna przyjaźń. Po powrocie do rodzinnego miasta króŧko wykładał w nim retorykę, a następnie zdecydował się porzucić dotychczasowe życie i udać się na pustynię jako pustelnik, odwiedzając różne wspólnoty mnisze. W 364 roku przyjął święcenia kapłańskie, a sześć lat później po raz drugi powrócił do Cezarei Kapadockiej, tym razem jako jej pasterz. Jego biskupia posługa charakteryzowała się troską o piękno liturgii, o ubogich oraz o wyjaśnianie i obronę prawd wiary (zwalczał herezję ariańską). Jest uważany za ojca wschodniego monastycyzmu – z reguły nazwanej jego imieniem po dziś dzień korzystają zakony prawosłane i w katolickich Kościołach wschodnich. Bazyli, któremu nadano przydomek Wielki, zmarł ok. 379 roku.

Jego przyjaciel Grzegorz (nazwany przez potomnych Teologiem) był jego rówieśnikiem. Przyszedł na świat w Arianzos k/Nazjanzu, również ok. 330 roku, także w chrześcijańskiej rodzinie. Razem z Bazylim po studiach rozpoczął życie pustelnicze, jednak podobnie jak on nie na długo, gdyż także został kapłanem i biskupem. Krótko zarządzał diecezją w Nazjanzie (gdzie zastąpił swojego ojca), a w 381 roku objął stolicę biskupią w Konstantynopolu. Po różnych nieporozumieniach powstałych podczas odbywającego się tam soboru powszechnego powrócił do Nazjanzu, a następnie osiadł jako pustelnik w rodzinnym Arianzos, gdzie poświęcił się pisaniu, głównie kazań i utworów poetyckich. Tam też zmarł ok. 390 roku.

Święci Bazyli i Grzegorz bronili wiary w jedność bóstwa i człowieczeństwa w Chrystusie, walczyli również z herezjami negującymi bóstwo Ducha Świętego. Pamiętajmy o nich, gdy będziemy wyznawać wiarę w Boga w trakcie niedzielnej Eucharystii.