Kapucyn o. dr Andrzej Baran OMFCap i benedyktyn o. dr Maksymilian Nawara OSB przybliżyli uczestnikom zebrania dokument Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego na ten temat. Mówili o wartości i niezbędności tego powołania. Bracia albo zakonnicy świeccy stanowią dziś jedną piątą wszystkich zakonników w Kościele. Dokument podkreśla, że pierwszą posługę jaką bracia spełniają w Kościele jako zakonnicy, polega na „podtrzymywaniu w ochrzczonych świadomości podstawowych wartości Ewangelii i przypominaniu o (...) potrzebie odpowiadania świętością życia na miłość Bożą”.

„Powołanie brata nie polega jedynie na byciu odbiorcą miłości Boga, ale także na byciu świadkiem i pośrednikiem tego daru” – czytamy. Dokument przypomina słowa z posynodalnej adhortacji Jana Pawła II „Vita Consecrata” o tym, że bracia poprzez pełnienie różnorakich i cennych posług wewnątrz swoich wspólnot i poza nimi, uczestniczą w ten sposób „w misji głoszenia Ewangelii i dawania o niej świadectwa miłości w codziennym życiu”. Autor, cytując „Vita Consecrata” zaznacza, że najważniejszym, pierwszoplanowym zadaniem brata zakonnego nie są zewnętrzne dzieła, ale przede wszystkim „uobecnienie w świecie samego Chrystusa przez osobiste świadectwo”.

Kongregacja wskazuje posługi, jakich oczekuje się od braci zakonnych. Powinni być przewodnikami w poszukiwaniu Boga, świadkami nadziei poprzez swą obecność w sytuacjach cierpienia i biedy. Powinni szukać tych, którzy się oddalili, którzy się zagubili. Powinni budować świat bardziej ludzki. Powinni nawoływać do modlitwy, dzielić się poszukiwaniem i doświadczeniem Boga. Powinni mieć wkład w humanizację społeczeństwa i zaspakajać potrzebę duchowości, której ono poszukuje. Powinni ułatwiać lekturę Pisma i pogłębiać dialog między wiarą a kulturą. Powinni, jak kiedyś, odgrywać decydującą rolę w przywracaniu godności i wartości pracy fizycznej.

Wśród innych posług wymienione zostały: gościnność, otwartość i przyjęcie drugiego człowieka, dialog i bezinteresowne słuchanie, wspieranie sióstr i cenienie obecności kobiet w ewangelizacji, włączanie się w obronę życia i ochronę stworzenia, roztropne posługiwanie się nowymi technologiami jako narzędziami ewangelizacji.

Osobne przesłanie zostało skierowane do braci starszych. „Nie ma emerytury w misji ewangelizacyjnej, a po prostu uczestniczy się w niej na różne sposoby. Jednym z nich, bardzo ważnym, jest wspieranie wspólnej misji modlitwą i ofiarą; inny to szereg drobnych posług, jakie można zaoferować stosownie do własnego stanu zdrowia; uczestniczy się w niej również świadectwem i przykładem bezinteresowności. Współpraca, jakiej oczekuje się od osób starszych, to nie tyle realizowanie konkretnych zadań, ile raczej głównie umiejętność bycia we wspólnocie nauczycielami życia i nadziei, gotowymi towarzyszyć w drodze i trudzie tym, którzy są zaangażowani w zewnętrzne zadania misji” – czytamy w punkcie 36.

Kongregacja ponadto zachęca hierarchów Kościoła, aby „przyczyniali się do uznania i docenienia obecności brata zakonnego w Kościołach lokalnych, promując to powołanie, zwłaszcza w duszpasterstwie młodzieży, i postępując tak, aby bracia i siostry zakonne uczestniczyli aktywnie w organach doradczych, decyzyjnych i wykonawczych Kościoła lokalnego”. Dokument na temat tożsamości i misji brata zakonnego kończy się przypomnieniem polecenia Chrystusa: „Trwajcie w miłości mojej”.

Kapłani i bracia zakonni, biorący udział w zebraniu plenarnym Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich, po południu w pięciu grupach roboczych dyskutowali o braterstwie w oparciu o Pismo św. i własne doświadczenie.

Wiosenne spotkanie opatów, generałów, prowincjałów, inspektorów, wizytatorów u krakowskich salezjanów jest pierwszym po beatyfikacji franciszkańskich misjonarzy-męczenników. Dlatego krakowski prowincjał o. Marian Gołąb ofiarował wyższym przełożonym obrazy i różańce z relikwiami II stopnia bł. Zbigniewa Strzałkowskiego i bł. Michała Tomaszka.