Kolejki chętnych do wejścia do Bazyliki ciągną się praktycznie do samej Via della Conciliazione, bo każdy choć przez chwilę chce pobyć przy „swoim papieżu”. Krótka modlitwa,  dotknięcie marmurowej płyty,  ucałowanie - tak hołd nowemu świętemu oddają ci, których kochał i którzy taką samą miłością chcą się dziś odwdzięczyć.

- Jestem niezmiernie dumna, że tak wielki święty wyszedł z naszej ziemi, a całe to dobro, które zrobił, czynił  nie tylko dla nas ale dla całego świata. Spotykamy się tu, w tych kolejkach z wielką sympatią wielu narodów, cieszymy się, że jest nas tu aż tyle, bo każdy przecież ma za co dziękować Ojcu Świętemu - mówi Krystyna Ziółkowska ze Szczecina.

Intencji jest oczywiście mnóstwo, jedni dziękują za zdrowie, inni za opiekę, jeszcze inni  za papieskie pielgrzymki, te najważniejsze każdy chowa jednak w swoim sercu, by w ciszy przekazać je temu, który za nimi orędował. Czasu na modlitwę w kaplicy św. Sebastiana jest niewiele, pielgrzymom wystarcza jednak sama bliskość świętego, wielu już przy grobie nie potrafi ukryć wzruszenia.

- Kochaliśmy go i nadal kochamy, to naprawdę wielka łaska, że możemy tu być właśnie w tym czasie, w tym historycznym momencie. Nie sposób nie przyjść do jego grobu, wyprosiliśmy już u niego wiele łask i będziemy prosić o kolejne - przekonuje Danuta Dobrzalska ze Stargardu.

Każdy chce podejść jak najbliżej, tak jak w czasie papieskich pielgrzymek ścisk jest więc spory, bo Jan Paweł II przyciągał i przyciąga. Tym bardziej jako święty Kościoła katolickiego, do którego przecież uciekają się wszyscy, zwłaszcza małżeństwa, nie na darmo w trakcie mszy kanonizacyjnej Papież Franciszek nazwał swojego wielkiego poprzednika: Papieżem rodziny.  Wielu pielgrzymów podkreśla, że ich pociechy to również owoc wstawiennictwa Jana Pawła II. Siła oddziaływania nowego świętego jest ogromna i każdy chce z niej zaczerpnąć.

- Na co dzień doświadczamy na świecie tyle zła, że dotykanie tej świętości jest dla nas niezmiernie ważne. To z jednej strony oczyszcza, z drugiej każe się zastanowić nad swoim życiem,  dlatego nogi nie bolą, choć bolą, a słońce na Placu nie świeci aż tak mocno, choć przecież przypieka, ale my przyszliśmy tu po coś zupełnie innego, po dobro - tłumaczy Krystyna Waleszkiewicz, która z całą rodziną do Wiecznego Miasta przyleciała aż z Kanady.

Warto dodać, że od niedzieli płytę nagrobną zdobi już napis „Sanctus Joannes Paulus II”, w niebie jednak wiele się nie zmieniło, to jedynie ziemski Kościół zwrócił na to uwagę, „święty” jednak zaprasza do świętości, a tego przecież pragnął Jan Paweł II.

- Kilka lat temu modliliśmy się przed płytą w grotach Watykańskich, teraz tu w kaplicy św. Sebastiana. Wszyscy jesteśmy z tego powodu trochę smutni, bo zdajemy sobie sprawę, że wszyscy jesteśmy podróżnikami do wieczności,  po tej drodze św. Jan Paweł II na pewno nas jednak poprowadzi -  mówi dyrektor Muzeum Domu Rodzinnego Jana Pawła II w Wadowicach - ks. Dariusz Raś.