Cel pielgrzymki: Spotkanie z wiernymi oraz umocnienie w wierze oraz rozbudzenie ekumenizmu. Najważniejsze przesłanie: Chrześcijaństwo na ziemiach ukraińskich ma ponad 1000 lat. Kijów zaś uważany jest za kolebkę chrześcijaństwa w Europie Wschodniej. W czasie rządów władz komunistycznych chrześcijanie byli prześladowani, zsyłani do łagrów na Sybir. Wielu zostało zamordowanych bądź zmarło w wyniku nieludzkich metod przesłuchań. 50 % mieszkańców Ukrainy jest wyznania prawosławnego. Na tym terenie działają skłócone trzy wspólnoty prawosławne: Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego, Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Kijowskiego oraz Ukraiński Autokefaliczny Kościół Prawosławny. 11 % mieszkańców stanowią katolicy dwóch obrządków: łacińskiego (Kościół rzymskokatolicki) i bizantyjskiego (Ukraiński Kościół greckokatolicki). 34 – 37 % mieszkańców deklaruje się jako niewierzący. Podczas przemówienia powitalnego Jan Paweł II m. in. powiedział: „Przybywam jako brat w wierze, aby uściskać tak licznych chrześcijan, którzy pośród najsroższego ucisku wytrwali w wierności dla Chrystusa”. Podczas tej pielgrzymki Jan Paweł II modlił się w miejscach związanych z męczeństwem narodu. Nawiedził Bykownię, miejsce nazwane „ukraińskim Katyniem”, gdzie w latach 1937 – 1941 komuniści zamordowali ok. 7 tys. osób. Następnie wraz z rabinem Jakowem Bliechem papież modlił się w Babim Jarze, w miejscu kaźni ukraińskich Żydów. Podczas tej pielgrzymki Jan Paweł II beatyfikował w obrządku łacińskim abpa Józefa Wilczewskiego i ks. Zygmunta Gorazdowskiego. W czasie Mszy św. w obrządku bizantyjskim beatyfikował 28 Sług Bożych. We Mszach tych uczestniczyli nie tylko mieszkańcy Ukrainy, ale także mieszkańcy sąsiednich krajów: Litwy, Białorusi, Polski, Słowacji, Węgier, Rumunii, Mołdawii, Gruzji. (Opracowane na podstawie polskiego wydania L’Osservatore Romano 7 – 8 (235) 2001, s. 3 – 43)   źródło: www.janpawel2.pl