Do kalendarza liturgicznego uroczystość Chrystusa Króla wprowadzono na zakończenie roku jubileuszowego 1925. Święto zostało ogłoszone encykliką Quas Primas.

Pius XI umiejscowił uroczystość Chrystusa Króla w ostatnią niedzielę października. W ten sposób poprzedzała uroczystość Wszystkich Świętych i wyjaśniała, że wspomnienie świętych i męczenników jest konsekwencją społecznego królowania Chrystusa.

„Od dawna już powszechnie nazywano Chrystusa Królem w przenośnym tego słowa znaczeniu, a to z powodu najwyższego stopnia dostojeństwa, przez które wyprzedza wszystkie stworzenia i przewyższa je. (…) We właściwym tego słowa znaczeniu imię i władzę króla należy przyznać Chrystusowi jako człowiekowi, albowiem tylko o Chrystusie jako człowieku można powiedzieć, iż otrzymał od Ojca "władzę i cześć, i królestwo" – uzasadniał papież Pius XI wprowadzenie Uroczystości Chrystusa Króla do liturgii Kościoła.

W posoborowej reformie kalendarza święto przesunięto na ostatnią niedzielę w roku liturgicznym podkreślając, że stworzenie ma swój chwalebny koniec w Jezusie Chrystusie. Dodatkowo rozszerzono wówczas nazwę święta na Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata.

Twórca święta polecił, aby w tym dniu we wszystkich kościołach po głównym nabożeństwie przed wystawionym Najświętszym Sakramentem odmawiana była litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu.