Wniebowstąpienie Pańskie jest uroczystością obchodzoną 40 dni po Wielkanocy. W Polsce od 2004 roku - zgodnie z dekretem watykańskiej Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów - obchodzimy ją w VII Niedzielę Wielkanocną.

Trudno dokładnie określić datę powstania tej uroczystości. Kościół pierwotny łączył ją z tajemnicą Zesłania Ducha Świętego. W IV wieku w Jerozolimie, pięćdziesiątego dnia po Zmartwychwstaniu Pańskim, wierni udawali się na Górę Oliwną, gdzie czytano fragmenty Pisma Świętego mówiące o wniebowstąpieniu Jezusa oraz śpiewano odpowiednie hymny. Jednak niedługo potem zaczęto obchodzić Wniebowstąpienie Pańskie 40. dnia jako osobną uroczystość. W średniowieczu wprowadzono przed Mszą Świętą uroczystą procesję przypominającą udanie się Chrystusa z Apostołami na Górę Oliwną i wstąpienie Jezusa do nieba. Na zakończenie procesji podnoszono w górę krzyż lub figurę Zmartwychwstałego na znak powrotu do Boga Ojca.

W połowie V wieku biskup Vienne we Francji, św. Mamert, wobec klęsk żywiołowych, które nawiedziły wówczas tamte tereny, polecił odprawiać procesje błagalne na trzy dni przed uroczystością Wniebowstąpienia Pańskiego. Zwyczaj ten przyjął się najpierw we Francji, a następnie w całym ówczensym chrześcijańskim świecie. W Polsce po dziś dzień urządza się z tej okazji procesje do krzyży przydrożnych, stąd zwyczaj ten nosi u nas nazwę Dni Krzyżowych.

Dni następujące po Wniebowstąpieniu Pańskim przygotowują wiernych na przyjęcie Ducha Świętego. Liturigia słowa w tym tygodniu zawiera opisy obietnicy zesłania Ducha Świętego, w kościołach odprawiana jest Nowenna do Ducha Świętego. Z ołtarza zabiera się figurę Chrystusa Zmartwychwstałego, a pozostawia się na nim paschał i krzyż z czerwoną stułą.

Wniebowstąpienie jest nie tylko ostatecznym i uroczystym wywyższeniem Syna Bożego, ale również zadatkiem i gwarancją wyniesienia do chwały niebieskiej ludzkiej natury.