Stanisław urodził się 1550 roku, pochodził ze znakomitej rodziny. Jego ojciec Jan był kasztelanem zakroczymskim, wuj Albert pełnił funkcję posła króla polskiego do Rzymu, do cesarza Ferdynanda i do króla Hiszpanii Filipa II. Drugi wuj, też Stanisław, był wojewodą mazowieckim. Jan Kostka, krewny ojca, był kasztelanem gdańskim i kandydatem na króla polskiego. Rodzice dbając, by ich dziecko miało dobre wykształcenie, wysłali Stanisława wraz z bratem do szkoły jezuickiej do Wiednia, ale ojciec nawet nie chciał słyszeć żeby jego syn został jezuitą. Bez zgody rodziców to było niemożliwe, zatem Stanisław zdecydował się na desperacki krok i uciekł do Dylingi, oddalonej o około 650 km, drogę przebył jak pielgrzym - pieszo, do tego szczęśliwie gubiąc pościg swojego brata. W tym mieście też było kolegium jezuitów, a młody Polak liczył na większą łaskawość.

Święty Piotr Kanizjusz, przełożony prowincji nie zdecydował się jednak go przyjąć, bojąc się gniewu i ewentualnej zemsty rodziców na zakonie. W zamian za to wręczył Stanisławowi list polecający do generała zakonu i wysłał go do Rzymu. Stanisław był zdeterminowany, wraz z dwoma innymi zakonnikami pokonał ciężką drogę przez Alpy z Bawarii do Rzymu, w większości pieszo. Jego upór został wynagrodzony. Generał, św. Franciszek Borgiasz, przyjął go do nowicjatu. Kiedy ojciec dowiedział się o tym, nie poddał się i wysłał za Stanisławem jego brata Pawła. Jednak kiedy ten przybył do Rzymu, Stanisław już nie żył. Zachorował na malarię i zmarł po pięciu dniach, 15 sierpnia 1568 roku, mając niespełna osiemnaście lat, w święto Wniebowzięcia Maryi, do której miał szczególne nabożeństwo.

Jego życie jest jak historia chrześcijanina w pigułce. Doskonale poznał co jest jego powołaniem, wytrwale dążył do celu. Jego historia to historia drogi, wielkiej pielgrzymki - dosłownie i w przenośni. Musiał pokonać wiele przeszkód, przebyć wiele kilometrów, by dotrzeć. Umarł zaraz po tym jak osiągnął cel. Nam zajmuje to wiele lat, on dokonał tego w zaledwie osiemnaście.