Kard. Lubomyr Huzar należał od powojennego pokolenia duchownych ukraińskiego Kościoła greckokatolickiego, którzy aż do upadku Związku Radzieckiego, żyli poza granicami swojej ojczyzny. Urodził się w 1933 roku we Lwowie, ale pod koniec wojny wraz z rodzicami uciekającymi przed nadciągającą Armią Czerwoną, przez Austrię, udał się do Stanów Zjednoczonych.  Tam ukończył seminarium duchowne i w roku 1958 przyjął święcenia kapłańskie w obrządku wschodnim. W 1972 roku w Rzymie obronił doktorat i wkrótce wstąpił do klasztoru studytów w Grotaferrata. Na Ukrainę powrócił w 1993 roku, odgrywając istotną rolą w odradzaniu się zdelegalizowanego w czasach radzieckich Kościoła greckokatolickiego. W 1996 roku został biskupem, a w 2001 roku obrano go arcybiskupem większym, a tym samym głową Kościoła greckokatolickiego na Ukrainie. Tego samego roku Jan Paweł II mianował Lubomyra Huzara kardynałem. Tak kard. Huzara wspomina przewodniczący Rzymskokatolickiego Episkopatu Ukrainy, abp Mieczysław Mokrzycki: „zawsze, szczególnie do mnie osobiście, odnosił się po ojcowsku, z taką wielką życzliwością i gracją. Pozostawił po sobie ślad wielkiego pasterza, który odnawiał tutaj struktury Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickeigo, a jednocześnie starał się być blisko Kościoła łacińskiego”.

Kard. Lubomyr Huzar był orędownikiem ustanowienia w ramach Kościoła powszechnego patriarchatu na Ukrainie, na co jednak nie uzyskał zgody Stolicy Apostolskiej. W 2011 roku ze względu na stan zdrowia przeszedł w stan spoczynku, a jego następcą został urzędujący po dzień dzisiejszy abp Światosław Szewczuk.

Wspominając zmarłego, abp Józef Michalik, były przewodniczący Episkopatu Polski, nawiązał do podpisanego w 2005 roku wraz z kard. Huzarem „Listu biskupów greckokatolickich Ukrainy i rzymskokatolickich Polski z okazji aktu wzajemnego przebaczenia i pojednania”.

„Księdza kard. Huzara poznałem jako człowieka bardzo otwartego i zainteresowanego jednością, kontaktem z Kościołem w Polsce, z pojednaniem. Bardzo się napracował w tej mierze, jako promotor i współorganizator licznych spotkań, także dokumentów, które udało się razem dopracować” - zauważył abp Michalik.

Natomiast abp Jan Martyniak, były metropolita przemysko-warszawski Kościoła greckokatolickiego jako najważniejsze cechy kard. Huzara wymienia: pokorę, bogate życie duchowe i pracowitość.

„To był człowiek otwarty na ekumenizm, na wszystkie ruchy kościelne, dostrzegał, że one są potrzebne, tym bardziej na Ukrainie. Tam nie było jakiejś wyniosłości u niego. Każdy miał dostęp do niego, każdego wysłuchał, miał swoje zdanie, ale z każdym umiał rozmawiać” – powiedział abp Martyniak.

Greckokatolicki metropolita przemysko-warszawski abp Eugeniusz Popowicz powiedział, że wraz z kard. Huzarem odchodzi epoka wielkich metropolitów kijowskich. 

Papież Franciszek zapewnił o swojej modlitwie za duszę zmarłego kard. Lubomyra Huzara, byłego zwierzchnika ukraińskiego Kościoła greckokatolickiego. W telegramie kondolencyjnym nazywa go gorliwym pasterzem. „Łączę się w duchu z wiernymi wspólnoty diecezjalnej, w której sprawował on pasterską posługę, gorliwie zabiegając o odrodzenie Kościoła greckokatolickiego na Ukrainie. Wspominam jego niezłomną wierność Chrystusowi pośród niedostatków i prześladowań Kościoła, a także jego skuteczną działalność apostolską na rzecz grekokatolików pochodzących z rodzin siłą wydalonych z zachodniej Ukrainy” – napisał Ojciec Święty. Przypomina on ponadto o zaangażowaniu zmarłego kardynała w dialog i współpracę z Cerkwiami prawosławnymi.

„Odszedł wielki pasterz, tak ważny dla Kościoła greckokatolickiego i rzymskokatolickiego w Polsce i na Ukrainie. Niestrudzony orędownik pojednania polsko-ukraińskiego” – napisał metropolita poznański, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Stanisław Gądecki w liście kondolencyjnym po śmierci kard. Lubomyra Huzara. Kondolencje zostały skierowane do zwierzchnika Kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego abp. Światosława Szewczuka.