W ostatnim okresie życia Ojca Świętego każde przemówienie było ofiarą; wydawało się, że wydobywa głos nadludzkim wysiłkiem. Jednak w 2004 roku, na kilka miesięcy przed śmiercią, pojechał jeszcze do Szwajcarii i Francji, do Lourdes, gdzie z ogromnym cierpieniem uklęknął przed grotą Massabielle, aby powiedzieć Maryi, że dotarł do kresu pielgrzymowania. 

(Andrea Tornielli, Santo Subito. Tajemnice świętości Jana Pawła II, Kraków 2010, s.63)

SANTO SUBITO:

Jan Paweł II odszedł do Domu Ojca 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21.37. Jego pontyfikat trwający 26 lat 5 miesięcy 17 dni był  trzecim pod względem długości okresu sprawowania przywództwa w Kościele (po 37-letnim przywództwie Świętego Piotra oraz prawie 32-letnim Piusa IX). Zaraz po komunikacie o śmierci przeczytanym przez papieskiego lekarza Renato Buzzonettiego tłum zgromadzony na Placu Świętego Piotra zaczął wznosić okrzyki: Santo Subito! Było to świadome potwierdzenie wielkości pontyfikatu Ojca Świętego oraz  podziękowanie za Jego życie pełne miłości, pokory i dobroci. Wierni zwracali się do Niego w modlitwach prosząc o zdrowie i duchową opiekę. Szukali ratunku i pocieszenia. Jeszcze  przed 2 kwietnia 2005 roku na Placu św. Piotra w Watykanie, tuż pod oknem apartamentów papieskich, zgromadził się kilkutysięczny tłum. Było w nim widać niespotykane ilości solidarnie rozmodlonych ludzi z różańcami w dłoniach. To młodzi ludzie, nazywani przez Ojca Świętego  „wiosną Kościoła” czuli szczere i jasne przesłanie pontyfikatu polskiego papieża. Było nim: „Nie lękajcie się, otwórzcie drzwi Chrystusowi” wypowiedziane podczas Mszy świętej 22 października 1978 roku, w czasie inauguracji pontyfikatu Papieża Słowianina.

Po rozpoczęciu procesu beatyfikacyjnego z całego świata zaczęły napływać tysiące informacji o łaskach otrzymanych za pośrednictwem Jana Pawła II. Pierwotny Kościół katakumbowy nie wymagał żadnych procedur dotyczących wyniesienia na ołtarze. Osoby znające człowieka, który poniósł męczeńską śmierć za wiarę, nie miały wątpliwości, że osiągnął zbawienie, a biskup potwierdzał opinię wiernych i to wystarczało, by Kościół czcił męczennika. Dzisiejszy sposób stwierdzenia świętości jest pochodną wielowiekowych doświadczeń. Kult świętych początkowo dotyczył męczenników, ale wkrótce objął również wyznawców, czyli osoby, które nie poniosły męczeństwa, ale ich życie charakteryzowała doskonałość w realizacji cnót chrześcijańskich. (…) Przyjęto zasadę, że każdy z takich procesów może się rozpocząć tylko w diecezji w której zmarł kandydat na ołtarze, jeżeli biskup tej diecezji uzyska odpowiedź Stolicy Apostolskiej, że nie ma przeszkód w tej sprawie. Mogą o to prosić wierni, może tego dokonać sam biskup, ale podstawą do takiej decyzji musi być zawsze przekonanie wspólnoty kościelnej o świętości kandydata. Nazywa się ją „fama sanctitatis”. Opinia świętości powinna być spontaniczna, nie wywołana sztucznie, stała, trwała, rozpowszechniona między osobami godnymi wiary. Innymi słowy, potrzebne jest coś takiego, co pojawiło się w dniu pogrzebu Jana Pawła II, kiedy wierni, zgromadzeni na Placu św. Piotra w Rzymie wyrazili swoją opinię hasłem: „Santo subito”. Taka opinia uważana jest za głos ludu Bożego, który należy przyjąć i rozważyć. Drugim konstytutywnym elementem jest walor eklezjalny sprawy, czyli jej aktualność w dzisiejszych czasach. Za prowadzeniem sprawy mogą też przemawiać duchowe korzyści, jakie beatyfikacja może przynieść Kościołowi.
(na podstawie opracowania Ks. Bp. Tadeusza Pieronka: www.stowarzyszeniefidesetratio.pl/Presentations0/Pieronek.pdf‎)

Wielkość świętości Jana Pawła II ukształtowała wiara, przeżywana w codziennej modlitwie oraz nieustannie podejmowanym trudzie kroczenia drogą przykazań i Ewangelii.
Beatyfikacja [łac. beatificare wyróżniać, ogłaszać błogosławionym] to w Kościele katolickim akt uznania zmarłej osoby za błogosławioną oraz wyrażenia zgody na jej publiczny kult; akt beatyfikacji zwykle poprzedza proces kościelny polegający na zbadaniu wszelkich pism pozostawionych przez  kandydata na błogosławionego(beatus) lub błogosławioną (beata), następnie przeprowadza się procesy: informacyjny (dokumentacja z przesłuchania świadków) oraz papieski (stwierdzenie cnót w stopniu heroicznym oraz potwierdzenie dokonanych cudów). Beatyfikacja poprzedza proces kanonizacyjny (za: Religia, Encyklopedia PWN, Warszawa 2002).

1 maja 2011 roku Ojciec Święty Jan Paweł II został beatyfikowany. 2 maja 2011 roku trumnę przeniesiono z Grot Watykańskich do kaplicy Świętego Sebastiana na terenie Bazyliki Świętego Piotra. 27 kwietnia 2014 roku, po bardzo krótkim okresie beatyfikacyjnym i kanonizacyjnym papież z Polski został ogłoszony świętym. Szybkość procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego oparta była w tym przypadku na tradycyjnym w chrześcijaństwie postulacie rzeszy wiernych: santo subito, który pojawił się już podczas uroczystości pogrzebowych. Od 1983 roku proces kanonizacyjny reguluje konstytucja apostolska Divinus perfectionis Magister (1403 § 1 Kodeksu Prawa Kanonicznego).

13 maja 2005 roku papież Benedykt XVI podczas uroczystości w Bazylice Świętego Jana na Lateranie ogłosił otwarcie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II. Pierwszy, diecezjalny etap procesu beatyfikacyjnego papieża Polaka rozpoczął się uroczyście na Lateranie 28 czerwca 2005 roku. Postulatorem procesu został polski ksiądz z wikariatu Rzymu, Sławomir Oder. Do beatyfikacji wybrano przypadek niewytłumaczalnego z medycznego punktu widzenia wyzdrowienia z zaawansowanej choroby Parkinsona, francuskiej zakonnicy Marie Simon-Pierre urodzonej w 1961 roku. Kilka miesięcy później rozpoczął się drugi, watykański etap procesu, mający za zadanie podsumowanie wszelkich prac i zebranych materiałów (positio). 14 stycznia 2011 roku Ojciec Święty Benedykt XVI wyraził zgodę na ogłoszenie dekretu o uznaniu cudu za wstawiennictwem Jana Pawła II, co formalnie zakończyło proces beatyfikacyjny. Do procesu kanonizacyjnego papieża Polaka wybrano niewytłumaczalny z perspektywy medycznej cud uzdrowienia Floribeth Mora Diaz, Kostarykanki cierpiącej na ciężkie uszkodzenie mózgu (tętniak nieoperacyjny).
 

30 września 2013 roku podczas konsystorza, papież Franciszek wyznaczył dzień 27 kwietnia 2014 roku jako termin kanonizacji dwóch błogosławionych papieży: Jana Pawła II oraz Jana XXIII. Ksiądz  prałat Sławomir Oder, postulator procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, tak opisywał osobę papieża z Polski: Jan Paweł II był człowiekiem bardzo transparentnym. To jest jedna z rzeczy, która mnie bardzo uderzyła i utkwiła mi w pamięci jako wniosek z przeprowadzonego procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego. Nie było dwóch osób - człowieka medialnego, którego oglądały tłumy i człowieka, z którym obcowało się na co dzień. Był to ten sam człowiek, który żył w prawdzie, który potrafił być serdeczny, bliski, ciepły, pełen zainteresowania dla konkretnego człowieka, którego spotykał przy stole, w swoim pokoju, jako współpracownika, wyższego czy niższego w  hierarchii kościelnej, czy zwykłego człowieka, który pomagał dbać o prowadzenie domu papieskiego. To później przekładało się na jego relacje z ludźmi, z tłumami, z Ludem Bożym, do którego przemawiał. To była jedna i ta sama osoba, która przemawiała z obfitości serca. To serce było pełne obfitości, Boga i miłości do ludzi. (…) to nie urząd, nawet najwyższy, stanowi o wielkości człowieka. Można być wielkim człowiekiem, spełniając  nawet bardzo skromne posługi i będąc bardzo skromnym, w tej - po ludzku patrząc - hierarchii społecznej, gdzieś tam zupełnie na końcu. Wielkość człowieka to jest przede wszystkim wielkość człowieczeństwa, a to mierzy się zdolnością do relacjonowania się do drugiego człowieka, zdolnością bycia dla drugiego człowieka, zdolnością kochania; jednym słowem uczynienia ze swojego życia daru. Wydaje mi się, że ta wielkość Jana Pawła II właśnie na tym polegała, że on przeżywał swoje człowieczeństwo i swoje powołanie jako nieustanny dar pełen miłości do drugiego człowieka i motywowany wiarą w Boga. I to jest ta wielkość, wielkość wspólna dla wszystkich świętych, tych wielkich po ludzku i tych małych, tych o których piszą pierwsze strony gazet i tych, o których nikt nigdy nie usłyszy. Ale Pan Bóg ich zna.

Proces kanonizacyjny [łac. canonizatio, gr. kanonizo, włączam do kanonu] to w Kościele katolickim uroczysty akt zaliczenia osoby zmarłej do grona świętych i przyznania jej publicznego kultu po przeprowadzeniu procesu kanonizacyjnego; zwykle poprzedzony beatyfikacją  (za: Religia, Encyklopedia PWN, Warszawa 2002).

Relacje z okrasu kanonizacji papieży Jana XXIII i Jana Pawła II

Wydarzenia w Rzymie

Wydarzenia w Małopolsce

Wykorzystana literatura:
Encyklopedia chrześcijaństwa. Historia i współczesność.  2000 lat nadziei, Kielce 2000.
Ryszard Groń, Śmierć Jana Pawła II – wspόłczesny przykład “dobrego umierania”, wiarairozum.org/data/newsgallery/738.pdf
Jan Paweł II, Autobiografia, opracowanie: Justyna Kiliańczyk-Zięba, Kraków 2002.
Jan Paweł II, Dar i Tajemnica, Kraków 1996.
Jan Paweł II, Pamięć i tożsamość, Watykan 2005.
Jan Paweł II, Przekroczyć próg nadziei, Rzym 1994.
Jan Paweł II, Wstańcie, chodźmy, Kraków 2004.
Mieczysław Maliński, Jan Paweł II Wielki. Droga do świętości, Kraków 2005.
Mieczysław Maliński, Polski papież. Karol Wojtyła, Kraków 2000.
Religia, Encyklopedia PWN, Warszawa 2002
Sławomir Oder, Saverio Gaeta, Zostałem z Wami. Kulisy procesu kanonizacyjnego Jana Pawła II, Bytom 2014.
Sławomir Oder, Saverio Gaeta, Dlatego święty. Prawdziwy Jan Paweł II, o którym opowiada postulator procesu beatyfikacyjnego, Kraków 2010.
Tadeusz Pieronek, Przebieg procesu beatyfikacyjnego,
(stowarzyszeniefidesetratio.pl/Presentations0/Pieronek.pdf‎
Andrea Tornielli, Santo Subito. Tajemnice Jana Pawła II, Kraków 2010.