• W dniach 1-10 czerwca 1989 roku papież odwiedził Norwegię, Islandię, Finlandię, Danię i Szwecję.

Jednym z celów tej wizyty było pogłębienie ekumenicznego dialogu z protestantami, z którymi Ojciec Święty kilkakrotnie się spotkał podczas tej pielgrzymki po Skandynawii. Miał nadzieję, że przyczyni się ona do usunięcia istniejących barier między Kościołem katolickim i wspólnotami protestanckimi. Jednak jeszcze w trakcie samej wizyty na te przeszkody się natknął. W norweskim Trondheim siedmiu luterańskich biskupów odmówiło wzięcia udziału w spotkaniu z Janem Pawłem II, a podczas nabożeństwa w średniowiecznej katedrze w Roskilde w Danii Ojciec Święty nie wygłosił przemówienia, gdyż niektórzy luterańscy biskupi nie wyrazili zgody, aby w ich katedrze przemawiał papież. Na uniwersytecie w szwedzkim mieście Uppsala Jan Paweł II spotkał się przedstawicielami wyższych uczelni. Mówił do nich o godności człowieka jako podstawowej wartości naszej cywilizacji oraz o potrzebie nowego chrześcijańskiego humanizmu. Przywołując postać Paoula Wallenberga – Szweda, który wielu Żydów uratował od śmierci w obozach koncentracyjnych – papież podkreślł, że godność można ochronić tylko i wyłącznie uznając jej nietykalność od chwili poczęcia aż do śmierci.

• 1 czerwca 1991 roku, rozpoczął się pierwszy etap kolejnej podróży apostolskiej Jana Pawła II w Polsce (drugi etap to Światowe Dni Młodzieży w Częstochowie w sierpniu tego samego roku).

Na trasie wizyty znalazły się tym razem: Koszalin, Rzeszów, Przemyśl, Lubaczów, Kielce, Radom, Łomża, Białystok, Olsztyn, Włocławek, Płock i Warszawa. Pielgrzymka ta – pod hasłem Bogu dziękujcie, ducha nie gaście – znacznie różniła się od poprzednich. Symbolem zmian była osoba Lecha Wałęsy, który po raz pierwszy spotkał się z Janem Pawłem II jako prezydent. Papież przybył do Polski, gdzie toczyła się wówczas ostra dyskusja o miejscu Kościoła w demokratycznym państwie, aby wskazać rodakom jak korzystać z otrzymanej wolności. Główną treścią papieskich przemówień był Dekalog jako fundament życia osobistego, rodzinnego i społecznego. Ojciec Święty jawił się jako zatroskany, ale i niezadowolony ojciec, który karcił swoje dzieci. Przestrzegał przed fikcją wolności, która poza prawdą jest zniewoleniem. Podkreślał także, że Kościół nie utożsamia się z żadną partią polityczną, ani nie wiąże się z żadnym systemem politycznym, ale „pragnie uczestniczyć w życiu społeczeństw tylko jako świadek Ewangelii i obce mu są dzisiaj dążenia do zawładnięcia jakąkolwiek dziedziną życia publicznego, która do niego nie należy”. Wyjątkowym momentem był udział Jana Pawła II w telewizyjnym programie „Ziarno”, podczas którego papież, siedząc wśród dzieci i żywych owieczek, odpowiadał na pytania najmłodszych.