Stocznia Gdańska 36 lat po podpisaniu Porozumień Sierpniowych

Porozumienia Sierpniowe były następstwem fali strajków, która przetoczyła się przez Polskę latem 1980. Pierwsze strajki miały miejsce w Świdniku i Lublinie w połowie lipca (wydarzenia zwane Lubelskim Lipcem), a pierwsze protestacyjne przestoje w tym regionie miały miejsce już wiosną 1980. W wyniku wydarzeń lubelskich strajki zaczęły rozprzestrzeniać się na okoliczne regiony, by w końcu wystąpić w szeregu miast na terenie całego kraju. Jednak najważniejszy strajk rozpoczęły Wolne Związki Zawodowe Wybrzeża 14 sierpnia w Stoczni Gdańskiej (żądano m.in. przywrócenia do pracy Anny Walentynowicz, podwyżek płac, wybudowania pomnika ofiar Grudnia 1970), do którego zaczęły dołączać delegacje strajkujących zakładów pracy z pozostałych miast. 30 sierpnia rząd PRL zawarł w Szczecinie pierwsze spośród czterech porozumień z komitetami strajkowymi powstałymi w 1980 (kolejne: Gdańsk – 31 sierpnia, Jastrzębie-Zdrój – 3 września, Dąbrowa Górnicza – 11 września). Bezpośrednim skutkiem podpisania Porozumień Sierpniowych było zakończenie strajków na Pomorzu Zachodnim i doprowadzenie do powstania NSZZ "Solidarność" - pierwszej w krajach komunistycznych, niezależnej od władz, legalnej organizacji związkowej, co z kolei stało się zalążkiem przemian z 1989 roku, w efekcie których obalono w Polsce komunizm. Sygnatariuszami Porozumień Sierpniowych z ramienia strajkujących byli: w Szczecinie – Marian Jurczyk, w Gdańsku – Lech Wałęsa – w sali BHP Stoczni Gdańskiej im. Lenina, w Jastrzębiu-Zdroju - Jarosław Sienkiewicz, w Hucie Katowice (Dąbrowa Górnicza) – Zbigniew Kupisiewicz.